Uwielbiam książki! Ogólnie czytam praktycznie wszystko. Ale mam kilku ulubionych pisarzy. Kocham Stephena Kinga, nikt tak jak on nie potrafi stworzyć takiej atmosfery. Przynajmniej dla mnie. Po przeczytaniu "Miasteczka Salem"bałam się wychodzić z domu po zmroku Lubię Harrego Pottera, Deana Koontza, Jane Austen, Joannę Chmielewską, Opowieści z Narnii i oczywiście Jeżycjadę Małgorzaty Musierowicz - potrafię do niej wracać niezliczoną ilość razy. Ale książka, która zrobiła na mnie przeogromne wrażenie i zapamiętam ją do końca życia to: "Żona podróżnika w czasie" Audrey Niffenegger. Nie będę opisywać, bo za dużo by pisać, ale naprawdę polecam, jest genialna.

Brawa dla Jane Austen! ^^


EDIT:

Co myślicie o ksiązkach Stephenie Meyer? "Zmierzch", "Ksieżyc w nowiu", "Zaćmienie" i "Przed świtem"?Czytaliście może którąś?

Ostatnio edytowany przez Nijaka (26-12-2008 22:52:43)

Od dłuższego czasu jestem fanką twórczości Jane Austen.Przeczytałam już chyba wszystkie jej najbardziej znane powieści,a niektóre nawet po kilka razy,jak np."Dumę i uprzedzenie",która jest moją ulubioną książką:)Podobało mi się także "Przeminęło z wiatrem" Marharet Mitchell.Lubię też książki Dona Browna:"Anioły i demony","Kod da Vinci" i "Cyfrowa twierdza".Poza tym jeszcze lubię Aleksandra Dumasa(ojca i syna),najbardziej podobała mi się"Hrabia Monte Christo".

Saira napisał:

nie pogardzę i dobrym kryminałem (patrz Grisham, Coben) i książkami podróżniczymi (Cejrowski)

Podpisuję się ((:

Ja jestem zakochany w takiej klasyce jak:
"Mistrz i Małgorzata" Bułhakowa,
"Zbrodnia i Kara" Dostojewskiego,
Agacie Christie (zbyt dużo wymieniania, ale przede wszystkim "Śmierć lorda Edgewarea").
Ponadto polecam wszystkim "Paragraf 22" Hellera....

Ostatnio edytowany przez yans90 (28-1-2009 20:07:56)

Chciałabym przedstawić Wam kolejną moją ulubioną książkę. Szkoda, że praktycznie nic się o niej nie słyszy... "Krajobraz Miłości" Sally Beauman

Przede wszystkim od razu odniosę się do tytułu. Absolutnie nie kierujcie się nim. Bo to nie jest książka o miłości. No dobra, może trochę miłości w niej jest, ale w której książce nie ma miłości? Na pewno nie jest to żaden romans. To raczej książka psychologiczna. No i z tej książki pochodzi mój jeden z ulubionych bohaterów: Dan.

Z tyłu okładki książki jest napisane:
"W budynku starego klasztoru mieszkają z matką i dziadkiem trzy siostry. Julia jest rodzinną pięknością, Finn - intelektualistką, najmłodsza - Maisie - ma problemy z porozumiewaniem się z ludźmi. Z nastolatkami przyjaźni się młody Cygan imieniem Daniel. Latem 1967 roku siostry przeżywają coś niezwykłego, co na zawsze zmienia ich życie..."

Jak to przeczytałam po raz pierwszy, od razu pomyślałam: "taa, pewnie wszystkie dziewczyny zakochają się w Danie a potem będą ze sobą o niego walczyć xD". No niestety, pudło, tak dobrze nie ma. No dobra, "coś niezwykłego" może jest, ale ten kto pisał tą krótką notkę powinien się bardziej postarać. Tak samo jak autorka powinna bardziej się pogłowić na temat tytułu książki...

Tak jak już napisałam, jest to raczej książka psychologiczna. Opisuje wydarzenia z różnej perspektywy, jak dobrze pamiętam, Maisie, Daniela i Julii. Autorka stwarza każdemu portret psychologiczny, przede wszystkim Danowi. Pisałam tu kiedyś, że Daniel jest jedną z moich ulubionych postaci, ale z nim wiąże się długa historia. Chodziło mi o to, że po prostu Dan był w książce biedny i bardzo mu współczułam. Jako nastolatek był wspaniale zapowiadającym się mężczyzną, potem się stoczył... Może nie tyle, że go polubiłam, dlatego stał się moim ulubionym bohaterem (jak w przypadku Campbella z "Bez mojej zgody" czy tak innych). Po prostu coś mnie do niego przyciągnęło. Bardzo mi się podobało, w jaki sposób autorka go opisała. W ogóle, przez całą książkę można było poznać całe jego życie.

Podobały mi się odważne opisy scen miłosnych a także ciągłe wtrącanie bluźnierstw przez Dana (tylko nie pomyślcie, że z Dana zrobiono jakiegoś menela, bo tak nie było), co powodowało, że książka stała się specyficzna i oryginalna.

Naprawdę polecam! Wiem, że opisałam ją bardzo tajemniczo, ale cokolwiek bym więcej napisała, zdradziłabym Wam jakieś szczegóły.

Tak bardzo bym chciała, żeby nakręcili film na podstawie tej książki...

Oczywiście znam Schmitta. Jego książka Oskar i pani Róża bardzo mi się podobała. Dziecko Noego też mi się podobała. Ale za to Pan Ibrahim i kwiaty Koranu była według mnie kiepska. Już pierwsze zdanie skutecznie mnie odepchnęło - "Kiedy skończyłem jedenaście lat, rozbiłem swoją świnkę i poszedłem na dziwki". Ale zmusiłam się i przeczytałam do końca... Mimo, że w tej książce jest oczywiście ukryty sens, wolałabym jednak by było to opisane w inny sposób.