Ja jestem po dwóch Kingach - postanowiłam przetestować tę legendę gatunku - i powiem, że obie zrobiły na mnie duże wrażenie. Format z rzędu tomisk, po około 1000 stron, a, cóż, ja lubię takie książki. Pod Kopułą przeczytałam pierwszą. Wciągnęła mnie od pierwszych stron i choć był wątek, który trochę przynudzał, to jednak nie był niepotrzebny, dlatego łatwo wybaczyłam przeskoczenie w sumie z 30 stron na rzecz pozostałych dziewięciuset. I tutaj ciekawostka, bo choć w UFO i inne takie rzeczy, w stylu lalki Chucky itp. nie za bardzo wierzę, tak King ma talent do wpisywania w jak najbardziej realny świat czegoś, co przeczytane u kogoś innego wywołałoby u mnie bardziej śmiech, niż strach. Straaaszna była zaś bardziej Ręka Mistrza, choć cóż, nie określiłabym jej ogólnie jako straszną literaturę. Połączenie realnego świata, tajemnicy, czegoś magicznego i tragicznego wypadku (wpadnięcia pod dźwig) zwykłego człowieka, który straciwszy w nim prawą rękę nie może poradzić sobie z życiem. Akcja toczy sie na jednej z wysp na Florydzie i w sumie pierwsze 100 stron musiałam pamiętać o tym, że coś się rozwinie. Zazwyczaj źle wróżę książkom, do których muszę wracać, ale w sumie tej poszło świetnie. Po przekroczeniu magicznej granicy, kiedy coś się w końcu zaczyna dziać, kartki przelatują jak za dotknięciem magicznej różdżki. DO tego stopnia, że choć zmęczona jak 150 po całodziennej podróży, przesiedziałam do 4, żeby skończyć ją czytać w jeden dzien. Bo sen, w tym momencie, był dla mnie marnotrawstwem. Lubię ten efekt. Wywołują go naprawdę dobre książki.

Pomijając Trylogię Sienkiewicza i Trans Atlantyk Gombrowicza, co mam zadane jako pańszczyzne na wakacje - a jeszcze nie ruszone - to po drodze strzeliłam sobie jakiś romans Nory Roberts, który wyciszył uspokoił i może wywołał lekkie ziewnięcie, potem była Cyfrowa Twierdza Dana Browna, która przyciągnęła, złapała i zostało połknięta w wieczór. A teraz pod rękę ciśnie mi się Komu bije dzwon Hemingway'a i choć baaaaaaaardzo mnie ciągnie - podjadłam już kilka stron - to wzrok mojej doprawdy upiornej - to słowo dobrze mi się kojarzy - więc bardziej potwornej polonistki wierci mi dziurę w brzuchu. Jeszcze wakacje, a już obowiązki wzywają.

HeroConstantine napisał:

Przeczytałam też "Śniadanie mistrzów" Kurta Vonneguta. Autor generalnie o ciekawym podejściu. Wszystkie wady Ameryki w jednej książce podane w sposób realistyczno-fantastyczny, plus świetny pomysł z ingerencją autora książki w jej przebieg (autor z kolei wymyślony, choć może ma coś z Vonneguta:)). I egzemplarz z ilustracjami pisarza:) Pewien minus to dużo opisów z uwzględnieniem rozmiarów męskiej części ciała, ale oprócz tego mogę powiedzieć, że nie żałuję czasu spędzonego nad książką. Słyszałam też, iż "Śniadanie..." należy do tych pozycji, które przeczytać należy, by wiedzieć, co tak naprawdę w literaturze jest dobre;) Oceńcie sami/ same, czy Wam to pasuje i czy coś da;D

No i mnie skusiłaś ^^

Ja właściwie skończyłam Śpiąc w płomieniach Jonathana Carolla. I doszłam do wniosku, że to mój ulubiony pisarz. Choć uwielbiam grube książki, cienkich prawie nie cenie, to ten Geniusz w 250stronach tworzy takie Dzieło, że potem miesiącami o nim myślę. Polecam Krainę Chichów i Dziecko na niebie. A właściwie nawet wszystkie jego pozycje (:

Ja ostatnimi czasy chyba naprawdę dojrzałam do poezji, za którą dawniej nie przepadałam. Zaczytuję się teraz w wierszach Rilkego i Eliota, możne podzielę się z Wami fragmentami, które mnie osobiście bardzo poruszają.

Rilke:

"Czy przypadamy
do smaku wszechświatom, w których nikniemy? Czy aniołowie
przechwytują to tylko, co z nich jest, naprawdę, czy może
jakby z niedopatrzenia na w tym niekiedy swój udział
cząstka naszego bytu? Czyli jesteś tylko
tyle wmieszani w ich rysy, ile niepokój w twarze
brzemiennych kobiet? Nie widzą tego w chaosie
powrotu do siebie. (Jakże mieliby dostrzec)."

Eliot:

"Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień. Wywodzi
Z nieżywej ziemi łodygi bzu, miesza
Pamięć i pożądanie, podnieca
Gnuśne korzenie sypiąc ciepły deszcz.
Zima nas otulała i kryła
Ziemię śniegiem łaskawym, karmiła
Maleńkie życie strawą suchych kłączy."

"Kim jest ten trzeci, który zawsze idzie obok ciebie?
Gdy liczę nas, jesteśmy tylko ty i ja
Lecz gdy spoglądam przed siebie w biel drogi
Zawsze ktoś jeszcze idzie obok ciebie,
Stąpa spowity płaszczem brunatnym, w kapturze
Nie wiem czy jest to kobieta czy mąż
- Kim jest ten, który idzie po twej drugiej stronie?"


To tylko krótkie fragmenty z ich utworów. Uważam, że ta poezja ogólnie jest trudna, nie wszystko zawsze rozumiem, nie wszystkie teksty mi się podobają, ale są takie, które poruszają odpowiednie struny mojego człowieczeństwa, rozstrajają serce. Polecam

Ja ostatnio skończyłam książkę 'Hiszpański smyczek' i teraz nie mam co czytać, bo obie biblioteki mi zamknęli Może dokończę wreszcie 5 część 'Pamiętników Wampirów', bo jakoś nie umiałam przez nią przebrnąć

Edyto, jakie są Pamiętniki Wampirów, warto się za nie zabierać? Oglądam teraz serial i myślałam o książce.

Haha, a jak mam się zwracać?

Spróbuję ściągnąć e-booka.