"Vincent"

Wesja oryginalna:
"Starry, starry night
Paint your palette blue and grey
Look out on a summer’s day
With eyes that know the darkness in my soul
Shadows on the hills
Sketch the trees and daffodils
Catch the breeze and the winter chills
In colours on the snowy linen land

Now I understand
What you tried to say to me
And how you suffered for your sanity
And how you tried to set them free
They would not listen
They did not know how
Perhaps they’ll listen now

Starry, starry night
Flaming flowers that brightly blaze
Swirling clouds and violet haze
Reflect in vincent’s eyes of china blue
Colours changing hue
Morning fields of amber grain
Weathered faces lined in pain
Are soothed beneath the artists’ loving hand

Now I understand
What you tried to say to me
And how you suffered for your sanity
And how you tried to set them free
They would not listen
They did not know how
Perhaps they’ll listen now

For they could not love you
But still your love was true
And when no hope was left inside
On that starry, starry night
You took your life as lovers often do
But I could have told you vincent
This world was never meant for one as beautiful as you

Like the strangers that you’ve met
The ragged men in ragged clothes
The silver thorn of bloody rose
Lie crushed and broken on the virgin snow

Now I think I know
What you tried to say to me
And how you suffered for your sanity
And how you tried to set them free
They would not listen
They’re not listening still
Perhaps they never will..."




"Vincent"

Moje tłumaczenie:
"Gwiaździsta, rozgwieżdżona noc
Barwi twą paletę na niebiesko i szaro.
Spójrz znów w letnie dni
Oczami, które widzą ciemność w mojej duszy.
Cienie na wzgórzach,
Szkice drzew i żonkili,
Złap powiew i zimowy mróz
W kolory na śnieżnym, płóciennym krajobrazie.

Teraz rozumiem,
Co probowałeś mi powiedzieć.
I jak cierpią twoje myśli
I jak próbujesz je uwolnić.
A one nie chciały słuchać,
Nie wiedziały, jak.
Może wysłuchają teraz.

Gwiaździsta, rozgwieżdżona noc
Jaskrawe kwiaty, ten świetlisty płomień
Wirujące chmury i fioletowe mgły,
Odbicia chińskiego błękitu w oczach Vincenta...
Kolory zmieniają odcienie,
Poranne pola bursztynowych źdźbeł,
Wyblakłe twarze pokryte bólem
Koją się pod kochającą ręką artysty.

Teraz rozumiem,
Co probowałeś mi powiedzieć.
I jak cierpią twoje myśli
I jak próbujesz je uwolnić.
A one nie chciały słuchać,
Nie wiedziały, jak.
Może wysłuchają teraz.

Po tych, którzy nie mogli cię kochać,
twa miłość wciąż jest prawdziwa.
I kiedy nie ma już nadziei
W tę gwiaździstą, rozgwieżdżoną noc
Zabierasz swoje życie, jak to robią kochankowie,
Ale mogłem ci powiedzieć, Vincencie,
Ten świat nigdy nie był przeznaczony dla kogoś tak pięknego, jak ty.

Jak nieznajomi, których spotkałeś,
Obszarpany człowiek w obdartych ubraniach,
Srebrny kolec czerwonej róży,
Kłamstwo zgniecione, złamane na dziewiczym śniegu...

Myślę, że już wiem,
Co probowałeś mi powiedzieć.
I jak cierpią twoje myśli
I jak próbujesz je uwolnić.
Ale one nie chciały słuchać,
Nie słuchają nadal.
Pewnie nigdy nie posłuchają..."

Ostatnio edytowany przez Nijaka (17-9-2008 19:10:24)