Ja też początkowo byłam sceptyczna co do "Opowieści z Narnii", ale jednak dałam się kiedyś skusić... Głównym argumentem przemawiającym "za" było to, że główna bohaterka miała na imię Łucja. Moja mama też ma tak na imię, dlatego też mam sentyment do tego imienia:) Zwłaszcza, że nie jest ono w dzisiejszych czasach powszechne...
Jednym słowem film podobał mi się, ale w totalny zachwyt jednak nie wpadłam.

...a co do "Gladiatora", jednak Mariusz mnie nie przekonałeś:/ Filmy gdzie dominują sceny walki to nie dla mnie... zbyt dużo okrucieństwa i krwi...chyba jestem zbyt wrażliwa żeby coś takiego oglądać. Wystarczyło mi, ze MUSIAŁAM obejrzeć "300"! Jedynie muzyka warta była zapamiętania:)
...czasem żałuję, że nie mam pociągu do tego rodzaju filmów:( Wtedy na pewno obejrzałabym "Troję" i moja przygoda z Joshem zaczęłaby się o wiele wcześniej...

Nie wiem Mariusz czy wspominając o "Gladiatorze" teraz, wiedziałeś, że właśnie w ten piątek "Gladiatora" wyemituje TVN o 20.00!
W każdym razie kto będzie chciał go znów obejrzeć to nadarza się okazja:)
Ja wciąż się waham, ale do piątku jeszcze daleko więc zobaczymy... Mimo to, ze takich filmów nie oglądam, to jednak wiem, że właśnie w takich jest piękna muzyka, dlatego przesłuchałam muzykę z "Gladiatora" i przyznaję wszystkim rację: jest przepiękna!!!
...i chociaż wciąż nie wiem czy film obejrzę, to z muzyki na pewno nie zrezygnuję:) w końcu od czego jest wrzuta:D
Już zasiliła moją listę mp3:) Właśnie słucham teraz kilka utworów na zmianę:music: i już czuję ten nastrój obecny w tego typu filmach:) aż płakać mi się chce...

Gladiator mi się bardzo podobał, Russel zagrał super, a i ten klimat lubię i muzyka była śliczna... A "Braveheart" zdobyło moje serce, Gibson, jego szkocka wymowa, spódniczka i w ogóle, Szkocja... Kocham szkocję! To takie wtrącenie XD

A słyszeliście o filmie "Przebudzenie" ("Awake")? Dzisiaj byłam na nim w kinie z przyjaciółką i... Cóż, naprawdę jestem pod wrażeniem! Film realistyczny, zdeczka przerażający, że każdego z nas może to spotkać, ale... Jej, naprawdę, był świetny. Trzymający w napięciu, jak to dobry triller, ale też przekazujący jakąś prawdę o życiu, uczący czegoś, co dla mnie jest bardzo ważne w filmach. Współczesne kino wydało na świat już tyle mało ambitnych produkcji, że zaczęłam się ogólnie zniechęcać do filmów... Za to "Przebudzenie" przywróciło mi wiarę, że dobre filmy nadal są i będą powstawały.
Grają: Jessica Alba i Hayden Christensen <- ten od Anakina XD

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Oglądałam "Pamiętnik" Bardzo mi się podobał, piękna opowieść..., ale byłam już po lekturze tej książki, więc wiedziałam co będzie. No i książka moim skromnym zdaniem lepsza (tak mniej wiecej od połowy ryczałam jak bóbr).

Oglądał ktoś film "RRRrrrr"?
zeby nie było, nie gustuję w głupawych komediach (no moze poza "Eurotrip"-nie wiem jakos mi sie ten film wyjątkowo spodobał). Ogólnie lubię filmy które coś dają. Pewien profesor z którym miałam zajęcia powiedział że jeśli następnego dnia nie pamiętamy o czym był film który oglądaliśmy, to znaczy ze szkoda było czasu. Moje ulubione filmy to Dirty Dancing, Star Wars(szczególnie stara trylogia), Piękny umysł, Szkoła uczuć, Oszukać przeznaczenie, Szósty zmysł, Amelia, Seksmisja. Pewnie nie wszystkie wymienilam, bo ja ogólnie uwielbiam filmy
Ale wracając do "RRRrrrr". Jest to chyba najgłupszy film jaki oglądałam i najbardziej bezsensowny, choć jak wiadomo każdy bezsens ma sens Ale i chyba najśmieszniejszy. Bo wszystko tam jest tak głupie że aż śmieszne. Taki absurdalny humor, i te niezapomniane teksty. Polecam wersję z dubbingiem. Nie wiem czemu ten film tak na mnie działa, ale obejrzałam go chyba trzy razy pod rząd i nie mam dosyć I mogę powiedzieć że go uwielbiam

Cóż, ja się ostatnio powoli nawracam na kino, więc ewentualnie mogę naskrobać kilka słów o swoich ulubionych filmach. Oczywiście zapomnę co najmniej nastu ważnych tytułów, bo tak to już jest z moją pamięcią, zawodzi ZAWSZE, kiedy przychodzi do wymieniania rzeczy "ulubionych". Niemniej postaram się. ;-)

Zacznę od miłości ponadczasowych, mianowicie "Władcy pierścieni" i "Love Actually". "Władca..." za Wszyscy-Wiedzą-Co, a przede wszystkim za Davida Wenhama i pogłębienie psychologiczne Faramira (jestem jedną z nielicznych osób, którym się filmowa kreacja tego bohatera spodobała). "Love Actually" przede wszystkim za Hugh (jest chyba moim ulubionym aktorem odmóżdżających komedyjek z delikatnym, angielskim, inteligentnym humorem), Alana (jego głos jest legendarny, choć w LA nie stworzył mojej ulubionej kreacji) i Billy'ego (ach, charyzma!), a także za to, że bije od tego filmu ciepłem, optymizmem i miłością.

Teraz polecę ulubionymi aktorami, bo już czuję, że zaczynam zapominać. Przede wszystkim przyznam, że jestem tania i kiedy widzę w filmie interesującego mężczyznę, mogę WIELE wybaczyć fabule. Tak też się stało, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam na ekranie Jamesa McAvoya. Całe szczęście okazał się też świetnym aktorem (szczerze polecam "Ostatniego Króla Szkocji"), więc ostatecznie wyzbyłam się wyrzutów sumienia i zdobyłam połowę filmografii, by spędzać godziny na zachwycaniu się jego grą, urodą i szkockim akcentem. ;-) Z obejrzanych filmów poleciłabym "Becoming Jane" (ale tylko pod warunkiem, że szukamy lekkiego filmu na wieczór, zdecydowanie wolę zresztą ten film od adaptacji obu powieści Austen), "Inside I'm dancing" (jeden z tych małych-wielkich filmów, całkiem przyjemny) oraz wspomnianego wcześniej "Ostatniego Króla Szkocji" (naprawdę dobry film ze śweitną grą Jamesa i genialną Foresta Whitakera). Widziałam też kilka innych, ale taka "Penelope" jest na przykład bajeczką dla grzecznych dziewczynek (acz James i pianino! <3), w "Pokucie" gra Keira, której pasjami nie znoszę, a "Starter for Ten" nie należy do filmów ambitnych czy nieprzewidywalnych. "Wanted" nie widziałam, gdyż staram się omijać filmy, w których ilość tryskającej krwi przekracza moją granicę asymilacji. Ach, no i "Narnia", za którą nie przepadam, ale która jest imo lepsza niż książka.

Z bólem umieszczam też w gronie ulubionych aktorów Johnny'ego Deppa, bo - choć ostatnio szalenie masowy - jest po prostu dobry. Każda kreacja wnosi coś nowego do historii kinematografii, każda ma w sobie iskrę, a wszystko przez specyfikę samego Johnny'ego. Naprawdę nie lubię "Piratów z Karaibów" (zbyt duże stężenie Orlando i Keiry na centymetr sześcienny), ale muszę przyznać, że w tej produkcji przeszedł samego siebie. Podziw, moi drodzy, podziw. Dalej - uwielbiam go w "Co gryzie Gilberta Grape'a", choć tam jego świetną grę przyćmiła (zdecydowanie zresztą) gra Leo DiCaprio, którego (aż do tego filmu) uważałam za aktora bardzo przeciętnego z przechyleniem na słabego. W "Czekoladzie" rola Johnny'ego ogranicza się głównie do istnienia i emanowania seksem, co nie zmienia faktu, że darzę ten film swego rodzaju sympatią (choć spodziewałam się po nim więcej, znacznie więcej). No i "Marzyciel", który jest podobno filmem nudnym, a dla mnie uroczym. No ale nie jestem obiektywna, bo lubię Barriego. ;-) W planach na najbliższą przyszłość mam "Charliego i Fabrykę Czekolady".

Szalenie lubię Erica Banę (zaczęło się od "Troi", a potem już łatwo poszło, nawet w "Kochanicach Króla" nie potrafiłam spojrzeć na niego krytycznym okiem), Seana Beana (dobry jako Boromir, świetny jako Odyseusz, zdania na temat jego gry w "Annie Kareninie" czy "Scarlett" nie mam, gdyż oba filmy widziałam dawno temu), Davida Wenhama (Faramir z "Władcy pierścieni"), Edwarda Nortona (przede wszystkim za magicznego "Iluzjonistę", a przede mną jeszcze przecież "Fight Club"), Colina Firtha (Jedyny Słuszny Pan Darcy!) i wielu, wielu innych, których nie będę tu wymieniać, bo mój post rozrośnie się do rozmiarów elaboratu.

Sylwetki kobiece nie są tak wyraźne, gdyż (jak większość kobiet) zwracam uwagę głównie na aktorów-mężczyzn. Z pradawnych miłości pewnie warto wymienić Meryl Streep, która sama w sobie jest legendą. Przyznam, że ja akurat pokochałam ją w "Domu dusz", a miłość tę potwierdziło spotkanie z "Godzinami" i kilkoma jeszcze filmami Meryl. Ciekawą przygodą był zeszłoroczny seans "Mamma Mia!", bo choć sam film uważam za rozrywkę w czystej postaci dokładnie na raz, o tyle znalazłam tam smaczek pod tytułem "Meryl Streep świetnie śpiewa!" (podobnie miałam z Gerardem Butlerem po obejrzeniu "Phantom of the Opera" w wersji 2004, notabene bardzo dobrego musicalu, choć do geniuszu wersji oryginalnej to mu raczej daleko). Aktorki, aktorki... O, Nicole Kidman jest całkiem niezła! Uwielbiam ją w "Moulin Rouge!" (to taka ogólna słabość do musicali), doceniam grę w "Godzinach"... "Australia" przede mną, "Wzgórza nadziei" nie pamiętam, ale - sądząc po opiniach - to raczej dobrze. Bardzo miło wspominam wszystkie filmy z Juliette Binoche (na czele z "Czekoladą", "Wichrowymi Wzgórzami" i "Angielskim pacjentem"). Co mi przypomniało, że w gronie ukochanych aktorów zapomniałam wymienić Ralpha Fiennesa! Za co? Za "Wichrowe Wzgórza", za "Angielskiego pacjenta", za "Listę Schindlera". Nawet za "Pokojówkę na Manhattanie" go lubię, choć komedie romantyczne to zupełnie inna kategoria. Trochę zawiódł mnie w "Onieginie", ale podejrzewam, że to przez specyfikę tego filmu, bo jego postać miała potencjał, który nie został niestety uwzględniony w scenariuszu. No i ta nie darzona przeze mnie wielką sympatią Liv Tyler... Co do aktorek i lekkich filmów, z całą pewnością w kategorii "komedie romantyczne" zwycięża u mnie Julianne Moore, choć poważne role też miała ciekawe (vide: wspomniane już dwukrotnie "Godziny").

I kilka pozycji z tego wielkiego, acz jeszcze nie komediowo-romantycznego kina - od czasu "Filadelfii" lubię Toma Hanksa (którego nie lubiłam wcześniej z racji oglądania dziwnym trafem tylko takich filmów, w których grał z nielubianą przeze mnie Meg Ryan), "Zielona mila" tylko tę sympatię potwierdza (zapominam w tej chwili o istnieniu tej żenującej produkcji, jaką jest "Kod Leonarda Da Vinci"). Nieco bardziej ambitnie - zdecydowanie "Donnie Darko", chwilowo mój ulubiony film fantastyczno-psychologiczny. Taśmy z "Efektem motyla" można przy "Donniem..." pozawieszać w kinowych toaletach, naprawdę. Gorąco polecam wszystkim! Całkiem dobrym filmem jest szwedzko-duńska produkcja o nastoletnich lesbijkach, "Fucking Amal". Nie mogę też zapomnieć o mega-pozytywnej, uroczej, przekochanej "Amelii" (darzę sporą sympatią francuskie filmy). Ach, no i jeszcze Jedyny Słuszny Film o Gejach, czyli "Maurice" (dobra rola Hugh Granta, jeszcze lepsza Jamesa Wilby'ego). A jedyny słuszny dlatego, że (wymieniając te popularniejsze) ani "Brokeback Mountain", ani "Total Eclipse" mi się absolutnie nie podobały. Z kina hiszpańskiego tradycyjnie Almodóvar i Amenábar, choć nie przeczę, że wolę tego drugiego pana (za "Mar adentro").

Z racji moich studiów oglądam ostatnio sporo czeskich filmów. Na pierwszy rzut poleciłabym "Tmavomodrý svět" ("Ciemnoniebieski świat"), czyli opowieść o lotnikach czeskich służących w RAF-ie podczas drugiej wojny światowej. Dużo męskiej przyjaźni, wojny, czeskiego języka i subtelnego humoru (reżyserem jest Jan Svěrák, twórca między innymi innego znanego czeskiego filmu z 2007 roku - "Butelek zwrotnych", które z jednej strony mi się podobały, a z drugiej niekoniecznie). Warto. Podobnie warto zapoznać się z "Opowieściami o zwyczajnym szaleństwie" - och, ten film pokazuje, za co kocham czeskie kino! Ten dystans, ten dowcip, ten optymizm!

Na pograniczu filmu i musicalu leżą na pewno takie produkcje jak "Moulin Rouge!", "Phantom of the Opera" czy "Notre Dame de Paris" (choć co do tego ostatniego to był się sprzeczała, bo kto widział, ten wie, że to jest musical sensu stricto, bardziej nawet teatralny niż filmowy). Pierwsze bardzo dobre, drugie zaskoczyło mnie głosem Gerarda i samą Emmy Rossum, trzecie jest imo najgenialniejszym musicalem ever.

No i się rozpisałam strasznie, a nie wymieniłam nawet ulubionych komedii ani komedii romantycznych. A więc tylko kilka, na zaostrzenie apetytu. Jeśli chodzi o komedie, to cenię sobie kino francuskie (rekordy bije "Asterix i Obelix: Misja Kleopatra", zdecydowanie moja ulubiona komedia, na dodatek mogąca poszczycić się fantastycznym polskim dubbingiem) oraz filmy animowane (pierwszy "Shrek", pierwsza "Epoka..."). Z polskich tradycyjnie stare "Sami swoi", "Seksmisja" i inne radosne twórczości. Z nieco nowszych - "Testosteron". W każdym razie wolę od "Lejdis", które śmieszyły tylko za pierwszym razem, a i to nie w każdym momencie (ale Korba została moją Bohaterką Roku). Komedie romantyczne oglądam w ilościach hurtowych, więc samo ich wymienianie zajęłoby mi pół roku (biorąc na poprawkę moją pamięć), a większość niewarta jest nawet wspomnienia. Często wracam do "Czterech wesel i pogrzebu", "Pozwu o miłość", "Love and other disasters" czy "Notting Hill", miło wspominam także "Wedding Planner", "Dirty Dancing", "Serendipity", "Wedding Date" oraz wiele, wiele innych.

Z niewymienionych wcześniej filmów, a przypomnianych sobie w ostatniej chwili: "Troja" oraz "Tristan i Izolda", za odjęcie motywów fantastycznych i zrobienie z dwóch legend prawdopodobnych historii. Dziękuję zwłaszcza twórcom "Troi" za pokazanie "krwi bez krwi" i... Josha, bo bez "Troi" być może by mnie tutaj z Wami nie było. ;-))) (Oczywiście znając życie zapomniałam o milionie ważnych filmów, ale najwyżej uzupełnię kiedyś swoje wypociny.)

Oglądał ktoś film "W stronę morza"?
Niedawno leciał w tv.
To historia człowieka, który od prawie 30 lat, walczy z sądami o prawo do eutanazji. Leży sparaliżowany, może poruszać jedynie głową i mówi. Już dawno podjął decyzję o tym, że chce odejść, bo jak twierdzi ma prawo do godnej śmierci.
Można pomyśleć że to kolejny wyciskacz łez, że to smutnawa historia, nie warta oglądania. Ale nie. Ten film wbrew pozorom jest inny. I wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale choc mimo wszystko smutny to pogodny.
Ramon jest pogodzony ze swym losem, i mimo że jest otoczony miłością i troskliwą opieką ma dosyć. W ogóle każdy kto go poznaje, choć był wcześniej zwolennikiem eutanazji, zaczyna uważać, że ten człowiek nie powinien wcale umrzeć.
Ale to przecież ma być jego decyzja. Poza tym w filmie nie brakuje scen humorystycznych, paradoksalnych. Na przykład gdy Ramon ma jechać do sądu, by ten mógł stwierdzić że jest zdrowy na umyśle, przy pomocy bratanka przerabia swój wózek inwalidzki, tak by mógł na nim jakby leżeć. To znaczy on mówi co tamten ma wykonać i rozrysowuje mu to na papierze. I mówi coś takiego "Tu uważaj żeby zrobić wzmocnienie, żebym czasami karku nie złamał". I zaczyna się z tego śmiać.
Nie zdradzę jak film się kończy, może ktoś kto nie oglądał sobie obejrzy. Nie będę się rozpisywać o eutanazji (bo nie można do końca stwierdzić czy jest słuszna czy nie- już nam to pewien pan profesor bardzo dokładnie wytłumaczył,bo zajmujemy się takimi etycznymi problemami).
Ale powiem że naprawdę warto obejrzeć i tak jakoś inaczej spojrzeć na ten problem.