Marta_Evans napisał:

Właśnie byłam w kinie na komedii romantycznej "Brzydka Prawda". I jestem strasznie zszokowana, bo mi się bardzo podobała!

A to dlatego, że ja generalnie nie lubię takich filmów. Filmów, gdzie non stop gadają o seksie. Bo tak można opisać "Brzydką Prawdę". Ot, zabawna historyjka: Mike jest "typowym macho" próbuje udowodnić wszystkim kobietom, że rzeczywiście każdemu mężczyźnie chodzi tylko o jedno i żeby wreszcie odrzuciły swoje wizje z romansów. Abby natomiast marzy o księciu z bajki i wierzy, że taki facet na pewno istnieje. Niespodziewanie drogi Mike'a i Abby się krzyżują. Co z tego wynika? Tego można się już oczywiście domyślić, nawet patrząc na gatunek filmu...

Były momenty, gdy śmiałam się jak szalona. Jak to dobrze, że w kinie były dwie dziewczyny, które podczas każdej śmiesznej sceny (a było ich sporo) głośno się śmiały, więc mnie nie było tak słychać. Plus przystojny Gerard Butler w roli Mike'a. Tak, tak, nasz kochany Upiorek. To znaczy mój oczywiście. Przyznam szczerze, że widziałam z nim tylko jeden film, właśnie "Upiór w Operze", gdzie w zasadzie tylko śpiewał. Ciekawa byłam jak zagra w takim filmie. Był genialny. Katherine Heigl w roli Abby zresztą też. W sumie to ona spowodowała podczas najlepszej (moim zdaniem) sceny, że nie mogłam przestać się śmiać.

Mimo, że to nie trudny filmik, przewidywalny do bólu, z niekiedy naciąganymi scenami, które podejrzliwie coś przypominały (mam na myśli, że po prostu nie były oryginalne) to jednak naprawdę świetnie się bawiłam. Dawno się tak nie śmiałam podczas filmu. Naprawdę polecam. Mężczyznom i kobietom. Jestem naprawdę zadowolona z wyboru filmu.

Też mam zamiar iśc na Brzydką prawdę . Bardzo lubie Butlera nie tylko ze względu na Upiora , bardzo podobał mi się w filmie   300  , oraz w PS I love you , dwa całkiem odmienne filmy lecz Gerard w obu wypadł świetnie .

Wczoraj byłam w kinie na 2012 . I powiem wam że wyszłam z kina przerażona !! Film poraża efektami specjalnymi jeszcze czegoś takiego w kinie nie widziałam . Może nie każdy lubi tego gatunku filmy ale warto go obejrzeć przede wszystkim ze względu na temat  .. no bo chyba wszyscy po obejrzeniu zadadzą sobie pytanie czy koniec świata naprawdę nastąpi w 2012 roku ?? I drugi dylemat czy i kiedy powiedzieć  o tym ludzkości ???
Ja sama myślałam o tym czy chciałabym wiedzieć ,czy lepiej żyć w nieświadomosci  i nie umiem na razie odpowiedzieć na to pytanie

Czy ktoś już widział Avatara? Jest o nim teraz strasznie głośno. Zarobił już masę pieniędzy. Musiałam więc przekonać się czy jest tego wart.

No i bardzo mi się podobał. Mimo, że trwał ze 2,5 godziny, zanim się obejrzałam, już był koniec.

Efekty specjalne były naprawdę świetne, tym bardziej, że ja akurat byłam w Imaxie. Avatar to opowieść o ludziach, którzy lecą na odległą planetę, Pandorę, gdzie znajdują się złoża bardzo drogiego kamienia. Chcą więc je zdobyć. Ale żeby je zdobyć, trzeba najpierw pokonać tutejsze plemię Na'vi. Tak więc tworzone są tytułowe avatary, stwory, które zawierają w sobie ludzkie DNA i DNA plemienia z owej planety. Jake Sully (Sam Worthington - przystojny aktor ) w nowym ciele avatara ma za zadanie poznać zwyczaje plemienia Na'vi do tego stopnia, aby mu zaufało, bo potem z łatwością będzie można go zniszczyć. W między czasie jednak Jake zakochuje się w przyrodzie Pandory i w kobiecie z tego plemienia. Postanawia za wszelką cenę pomóc plemieniu.

Avatar to takie połączenie Matrixa i Władcy Pierścieni. Jeśli ktoś lubi filmy science-fiction polecam!

A to zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=lh-EoXYjB9g

Acha i strasznie podobała mi się piosenka z tego filmu. http://www.youtube.com/watch?v=igjSxrCXsMo

Z serii ostatnio obejrzane - Sherlock Holmes. W sumie akcja i fabuła całkiem niezła, fajny duet Robert Downey Jr. & Jude Law, podobała mi się rola Rachel McAdams i muzyka Zimmera oddająca klimat... ale czegoś mimo wszystko mi zabrakło w tym filmie i ciężko określić, co to było:/ jednak film na początek wieczoru się nadaje;) ocena : 7/10

Ostatnio edytowany przez adalheid (31-1-2010 00:03:31)

Byłam na Alicji w Krainie Czarów 3D. Nie jest to kolejna adaptacja "Alicji..." tylko Wonderland 13 lat później. Połączenie Burton - Depp - Bonham Carter świetne (uwielbiam ich zarówno we wspólnych, jak i oddzielnych produkcjach) Alicja (Wasikowska) była jednak dla mnie jakaś taka, ja wiem, artystycznie płaska? Niebardzo mnie zachwyciła jej gra...  Poza tym w kilku ostatnich scenach nie potrafiłam się pozbyć skojarzenia jej postaci z Joanną D'Arc Duży plus stanowi klimatyczna muzyka Danny'ego Elfmana i "krajobraz". Bajka jak dla mnie w związku z maczaniem w niej palców przez Burtona nadaje się dla nieco starszych dzieci... I dla fanek Johnny'ego, który zagrał Kapelusznika w taki sposób, że naprawdę można o nim było powiedzieć Mad Hatter ta jego słabość do kapeluszy... jak gdzieś czytałam, Johnny potrafiłby zagrać zwłoki lepiej niż martwy człowiek (i jakoś tak od siebie dodaję, że z całą pewnością można by powiedzieć o tych zwłokach, że są szalone ) ogólnie jestem zdeklarowaną fanką jego fenomenu aktorskiego wszystkimi czterema kończynami

Ostatnio edytowany przez adalheid (19-3-2010 00:28:55)

W środę też byłam na Alicji w Krainie Czarów, nie 3D i niestety z dubbingiem. Mnie osobiście ten film nie zachwycił. Oczywiście od strony wizualnej pierwsza klasa-stroje i scenografia były przepiękne. Jak dla mnie za dużo moralizowania, za mało oryginału. Film to typowa Disneyowska bajka, a zakończenie po prostu było okropne. Ze wszystkiego najbardziej zachwyciły mnie te cudne stroje i taniec szalonego kapelusznika . A kreacja Johnnego jednak zbyt przypominała mi Willy Wonke.

dawno nikt tu nie pisał, więc dorzucę kilka filmów, z niektórymi ciężko już będzie w kinie, bo jakiś czas temu miały premiery, ale co tam
1. Incepcja - podchodziłam do tego filmu dość sceptycznie, ponieważ jak dla mnie Leonardo DiCaprio to ciągle Titanic i jakoś nie mogę się przemóc do innych filmów z nim... Ale - ten film był świetny! Myk polega na tym, że główny bohater jest złodziejem myśli, które kradnie podczas snu okradanego delikwenta, jednak tym razem trafia mu się zadanie niemożliwe - ma zaszczepić komuś myśl, a nie ją kraść. Naprawdę fajnie się ogląda ten film, trzyma w napięciu, ogólnie bardzo mi się podobał ujęcia, scenariusz, muzyka też niezła podnosząca jeszcze miejscami napięcie. Na pewno jeszcze kiedyś do niego wrócę a, no i ten Leo nie taki straszny
2. Starcie Tytanów - również niezły. O Perseuszu, który ma pokonać Hadesa - fabuła prosta, główny bohater porusza się z punktu A do punktu B, C, D itd. co jakiś czas bardziej intensywnie działając mieczem. Utrzymany w klimacie antycznej Grecji, niezłe efekty specjalne (Hades był niesamowity!), niestety nie potrafię powiedzieć, czy lepszy od oryginału z 1981 roku, bo go nie widiałam, ale to wydanie  fajne.
3. Niezniszczalni - filmik "autorstwa" Stallone'a, tu również fabuła bardzo prosta - obalić dyktatora. I to przy użyciu jak największej ilości różnego typu kaboom szczerze mówiąc niezbyt wiele się po tym filmie spodziewałam, jednak mile mnie zaskoczył - powaliły mnie dialogi, tak dobrej komedii dawno nie widziałam poza tym strzelanie, źli panowie i strzelanie. No i strzelanie. Aaaa... i wybuchy. Byłam jedyną dziewczyną w kinie na tym seansie, więc nie wiem, czy przypadnie Wam do gustu, ale ja naprawdę dobrze się na nim bawiłam, nie jest to film na zbytnie myślenie, tylko właśnie jeden z tych, które nic w sumie nie wnoszą do życia, ale całkiem zgrabnie się toto ogląda.
4. Saga "Zmierzch": Zaćmienie - tu fabły chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Ta część zdecydowanie bardziej mi się podobała od poprzedniej. Przynajmniej coś się działo - nie, no Edward dalej świecił, a Bella nie domykała ust, ale był przełom! uśmiechnęła się obejrzane w ramach uzupełnienia sagi.. cóż, następne częsci też raczej obejrzę
5. Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga'Hoole - śliczna animacja, widziałam w 3D. W rękach (a właściwie skrzydełkach) małej sówki leżą losy całego sowiego królestwa, musi je uratować przed złą sową, która chce zawładnąć całym sobim światem. Rewelacyjna animacja, niezwykle dobracowana, aż chce się te sówki pogłaskać, są tak uroczo puchate poza tym świetne "widoki" i "praca kamery" - bardzo dynamiczna, choć jest też kilka, tak charakterystycznych dla Snydera (twórca 300) zwolnień czy zbliżeń na detal. Jak dla mnie najlepsza bajka, jaka wyszła w ostatnim czasie.

Uff... mam nadzieję, że mnie nie zastrzelicie za ten przydługi post, ale tak mnie jakoś natchnęło, muszę nadrobić swoją nieobecność

Pozwolę sobie na zamieszczenie recenzji, które piszę do szkolnej gazetki, jak ktoś już temat otworzył:

DORIAN GRAY


Rzadko miewam wyrzuty sumienia z powodu pieniędzy wydanych na bilet do kina. Kiepskie
ekranizacje, szczątkowe fabuły czy aktorzy bardziej przypominający kłody z kończynami niż
prawdziwych ludzi – to mnie nie zraża. Natomiast przekrwiony erotyzmem i zniesmaczeniem obraz
Olivera Parkera zupełnie nie przypadł mi do gustu. „DORIAN GRAY po zmierzchu uwodzi”, lecz sam
sobie szkodzi.

Przybliżając fabułę tym nieznającym książki Oscara Wilda: młody i piękny Dorian (Ben Barnes)
przyjeżdża do Londynu, by przejąć majątek po zmarłym krewnym. Poznaje tam Basila Hallwarda,
utalentowanego malarza, który oczarowany nieskazitelną urodą chłopaka pragnie namalować jego
portret. Podczas prac nad obrazem mężczyźni zaprzyjaźniają się i aktywnie uczestniczą w życiu
rozrywkowym pięknej stolicy Wielkiej Brytanii. Na jednym z przyjęć Gray poznaje Lorda Henryka
Wottona - Colina Firtha z różkami diabełka - który pokazuje mu, co to znaczy dobrze się bawić. Za jego
także namową chłopiec wypowiada życzenie: oddałby duszę diabłu, by zachować piękno i młodość na
zawsze. I hops, tak się dzieje, obraz przejmuje wszelkie oznaki starzenia czy zużycia się ciała pana
Gray’a, samemu natomiast gnijąc, sycząc i rozkładając się ogółem, zarówno moralnie, jak i dosłownie.
Pozwala to Dorianowi na szukanie granic rozpusty w swym cudownym życiu.

Reżyser zdecydowanie gra z widzem, często posługując się do tego barwą. Mroczny,
wiktoriański Londyn jest jeszcze bardziej mroczny i wiktoriański, kiedy Dorian ma zrobić bądź już
zrobił coś złego. Sceny erotyczne, których w filmie jest niemało, emanują zmysłowym połączeniem
czerni, czerwieni i jasności ciała. Wspomniana czerwień, z rodzaju tych krwistych, pojawia się na
przykład w bardzo sugestywnej scenie jedzenia ciasta, kiedy to reżyser podpowiada nam, iż widząc
truskawkową galaretkę powinniśmy myśleć o orgii, podczas której spijamy krew spływającą po ciele
naszych kochanek… bądź kochanków. Mimo, iż w filmie ważne książkowe homoseksualne podłoże
powieści zostało znacznie ukrócone, to znajdziemy tu także scenę igraszek męsko-męskich, a Dorian
prawie równie często co cne niewiasty, uwodzi (nie)cnych dżentelmenów.

Brawa natomiast za scenerię! Londyn jest taki, jaki miał być. Piękny, majestatyczny i
dostosowujący się do treści akurat przekazywanych. Jego wygląd jest wręcz fantastyczny, czego
Parker nie ukrywa, pokazując, że lubi się bawić z efektami specjalnymi. Tak też w rzeczywistości jest,
choć jak już się to lubi to często trudno zachować umiar. Wobec tego portret przyjmujący na siebie
destrukcję w życiu Doriana jest bardziej groteskowy, niż straszny. Szemrania, robaki i smród nie robią
na widzu specjalnego wrażenia.

Szczególnie jeśli widz jest dziesięcio-, jedenastoletni. Podniecony scenami nagości zapewne
nie zwróci uwagi na cudownego Colina Firtha, prawdziwą perłę w tym obrazie rozpusty. Grany przez
niego Henry to chyba jedyna ciekawie skonstruowana postać. Jest intrygujący, tajemniczy i nieco zły;
czy jednak zły do cna? A co to dokładnie znaczy, być złym? Odpowiedzi na to poszukuje mdły Ben
Barnes, którego zdecydowanie wolałam widzieć w repertuarze leśno-narnijnym. Rozwichrzony włos
mu służy, przylizany zaś potęguje tylko miny zafascynowanego życiem młodzieńca, w które Ben
wkłada całe serce, nie potrafiąc jednak tchnąć w nie życia.

Czy więc film nie jest wart obejrzenia? Uważam, że każdy film warto zobaczyć, by potem mieć
porównanie, bez złych filmów nie mielibyśmy bowiem dobrych. W tym przypadku scenografia
zdecydowanie tworzy klimat, a widza uwodzi nie piękność Doriana, a demoniczność Henry’ego. Film
ten teoretycznie niesie przesłanie, iż nie warto zatracać się w rozpuście i zniszczeniu, szukać należy

zaś złotego środka. Czasem popełnione przez nas błędy wpychają nas w odmęty niepowstrzymanego
zła, które gonić nas będzie przez wieczność… Czy używanie przyjemności jest tego warte?

Cóż, radziłabym szukać odpowiedzi na to pytanie gdzieś indziej, bowiem „Dorian Gray” nie był
dla mnie przyjemnością.